نمایشگاه نمایش دونفره ی نقاشی های ایمان ابراهیم پور و میلاد جهانگیری
توضیحات و استیتمنت نمایشگاه
نمایش دونفره‌ی نقاشی‌های ایمان ابراهیم‌پور و میلاد جهانگیری نمود همنشینی ایده‌‌ها میان یک نسل جوان است. در نقاشی‌های ایمان ابراهیم‌پور آهنگ زمان کند پیش می‌رود و با تلقی مرسوم متفاوت است، بُعد تداوم و پیوستگی زمان عقیم شده و درعوض خاطره یا حافظه‌ی جمعی بارور شده است. در دنیای تصویری پرجزئیات او رنگ‌ها و فرم‌ها آزادانه به قلمروی هم سرک می‌کشند و بی‌پروا گیاهان به همه‌جا ریشه می‌دوانند؛ زمان، زبان به دهن گرفته و طبیعت بی‌وقفه در حال تخریب و تکثیر خود است. ایمان ابراهیم‌پور با مشاهده و الهام از رفتارِ یکسره در حرکتِ طبیعت، تصویری را با رنگ‌گذاری خلق، و همان را با رنگ‌تراشی مخدوش می‌کند. در این رفتار نقاشانه‌ی او هرلایه، حیات خود را از دفن لایه‌ی مادر می‌گیرد و بقا از آنِ لایه‌ی غالبِ آخر می‌شود. مرداب‌ها، جنگل‌های بکر، دشت‌های فراخ و هر طبیعت رونده‌ای از مناظر محبوب ابراهیم‌پور برای نمایش چرخه‌ی حیات است. یکی از ویژگی‌های مشترک میان این نقاشی‌ها حضور فیگورهای بدوی و بدن‌هایی نیمه در لابه‌لای جزئیات تصویر است که ایده‌ی شخصیت‌های اسطوره‌ای یا تاریخ هنری را به ذهن می‌رساند. میلاد جهانگیری نقاش وضعیت‌های حیرت و استیصال بشر است. او فیگورهایی سرگردان را در دل طبیعتی موهوم به تصویر می‌کشد تا دورنماهایی معماگونه از شرایط بعد از بحران بسازد. رنگ‌های پریده و بی‌جان در بعضی آثار و نمایش کنتراست شدید رنگ در بخش دیگر، دو روی سکه‌ی دنیای تصویری جهانگیری است. او انسان را با فضاهای مخوف و بکر در طبیعت همنشین می‌کند تا بر نمایش درماندگی بشر بیافزاید و آفریننده‌ی مناظری شود که با وضعیت هراسان امروزی خوانایی دارد. جهانگیری در شیوه‌ی رنگ‌گذاری و نمایش بعضی صحنه‌ها از یک تکنیک نورگذران یا شفاف استفاده کرده، به‌طوری‌که پرده‌ی پیشین روایت را می‌شود یکجا با اتمام آن دید. نمایش دونفره‌ی نقاشی‌های ایمان ابراهیم‌پور و میلاد جهانگیری نمود همنشینی ایده‌‌ها میان یک نسل جوان است. در نقاشی‌های ایمان ابراهیم‌پور آهنگ زمان کند پیش می‌رود و با تلقی مرسوم متفاوت است، بُعد تداوم و پیوستگی زمان عقیم شده و درعوض خاطره یا حافظه‌ی جمعی بارور شده است. در دنیای تصویری پرجزئیات او رنگ‌ها و فرم‌ها آزادانه به قلمروی هم سرک می‌کشند و بی‌پروا گیاهان به همه‌جا ریشه می‌دوانند؛ زمان، زبان به دهن گرفته و طبیعت بی‌وقفه در حال تخریب و تکثیر خود است. ایمان ابراهیم‌پور با مشاهده و الهام از رفتارِ یکسره در حرکتِ طبیعت، تصویری را با رنگ‌گذاری خلق، و همان را با رنگ‌تراشی مخدوش می‌کند. در این رفتار نقاشانه‌ی او هرلایه، حیات خود را از دفن لایه‌ی مادر می‌گیرد و بقا از آنِ لایه‌ی غالبِ آخر می‌شود. مرداب‌ها، جنگل‌های بکر، دشت‌های فراخ و هر طبیعت رونده‌ای از مناظر محبوب ابراهیم‌پور برای نمایش چرخه‌ی حیات است. یکی از ویژگی‌های مشترک میان این نقاشی‌ها حضور فیگورهای بدوی و بدن‌هایی نیمه در لابه‌لای جزئیات تصویر است که ایده‌ی شخصیت‌های اسطوره‌ای یا تاریخ هنری را به ذهن می‌رساند. میلاد جهانگیری نقاش وضعیت‌های حیرت و استیصال بشر است. او فیگورهایی سرگردان را در دل طبیعتی موهوم به تصویر می‌کشد تا دورنماهایی معماگونه از شرایط بعد از بحران بسازد. رنگ‌های پریده و بی‌جان در بعضی آثار و نمایش کنتراست شدید رنگ در بخش دیگر، دو روی سکه‌ی دنیای تصویری جهانگیری است. او انسان را با فضاهای مخوف و بکر در طبیعت همنشین می‌کند تا بر نمایش درماندگی بشر بیافزاید و آفریننده‌ی مناظری شود که با وضعیت هراسان امروزی خوانایی دارد. جهانگیری در شیوه‌ی رنگ‌گذاری و نمایش بعضی صحنه‌ها از یک تکنیک نورگذران یا شفاف استفاده کرده، به‌طوری‌که پرده‌ی پیشین روایت را می‌شود یکجا با اتمام آن دید.
هنرمندان
دعوت می کنیم از نمایشگاههای دیگر دیدن فرمایید
