سبک های بازیگری

بازیگری نیز به مثابه هنرهای دیگر مانند موسیقی، نقاشی و ... دارای انواع سبک و شیوه است. ممکن است یک نقاش در تمام عمر خود از یک سبک برای خلق آثار خود استفاده کند. اما بازیگران لازم است با انواع سبک های بازیگری آشنا باشند و بتوانند در هر اثر بنا به سیاق نمایشنامه و نظر کارگردان به یک سبک بازی کنند.
هنر بازیگری مانند تمامی علوم و هنرها نیاز به مطالعه ی بسیار دارد اما ما در مطلب "سبک های بازیگر" سعی می کنیم آنچه را که سبک های بازیگری در دنیا می نامند را به صورت موجز و شفاف بازگو کنیم.
بازیگری قدمتی به اندازه ی قدمت تئاتر دارد که به دوران یونان و سپس روم باستان می رسد. اما آنچه که به عنوان دستورالعمل سبک بازیگری به صورت تئوری و عملی شناخته می شود به قرن نوزدهم و دوران کنستانتین استانیسلاوسکی باز می گردد.

در تئاتر یونان و روم باستان بازیگری به شکل نوین امروز نبوده است. بیشترین اهمیت را در آن دوران نحوه ی بیان بازیگر داشت. گروه همسرایان در بازی ها نقش بسیار مهمی داشتند. گروه همسرایان، گروهی در صحنه بودند که به روند داستان و بازیگر کمک می کردند. بازیگر بسیاری از دیالوگ ها را با این گروه داشت. زبان دراماتیک در این دوران زبان رسمی و حتی خطابه مانند بود. بازیگران می بایست کلام فاخری داشتند. بازیگری در این دوره اغلب بر سه محور گفتاری، تحریری، آوازی بود.
بازیگرانی بازیگر خوب به شمار می آمدند که بتوانند مانند یک خواننده ی اپرا آواز بخوانند. در این دوره چهره ی بازیگر به هیچ عنوان حائز اهمیت نبود. پس ترفند حس در صورت یا میمیک در عمل استفاده نمی شد. بازیگران دوران یونان باستان صورتک به چهره داشتند. شاید به همین دلیل بود که چند نقش را یک بازیگر می توانست در صحنه ایفا کند.

متد استانیسلاوسکی یکی از مهم ترین روش ها و سبک ها در سبک های بازیگری است که هنوز هم بیشترین استفاده از این سبک انجام می شود. استانیسلاوسکی اعتقاد داشت که بازیگر باید با شخصیتی که قرار است نقش آن را بازی کند، ارتباط عمیق حسی و فکری برقرار کند. استانیسلاوسکی همچنین بر تمرین بسیار بر صدا و بیان نیز تمرکز داشت. در واقع او مهم ترین عوامل را در بازیگری بدن ، بیان، حس، ذهن و فکر و تخیل بازیگر می دانست. در کل می توان گفت که استانیسلاوسکی بر طبیعی بودن رفتار بازیگر و باورپذیر بودن آن بر روی صحنه اعتقادی راسخ داشت. 

چخوف یکی از شاگردان خلف استانیسلاوسکی بوده نکاتی را به اصول بازیگری استانیسلاوسکی افزوده است. البته گفتنی است که این استاد بازیگری اختلاف نظرهایی نیز با استانیسلاوسکی داشته است. امروزه در بسیاری از آکادمی های معتبر و مشهور دنیا، متد بازیگری چخوف تدریس می شود.
متد بازیگر میخاییل چخوف بر دو عنصر بدن و تخیل استوار است. چخوف بهترین بازی را به گونه ای می داند که بازیگر حس را با حداقل کنش بیرونی یا اغراق به خوبی به مخاطب خود منتقل کند.

استلا آدلر بازیگری بود که در قرن بیستم (1901) در آمریکا متولد شد. او نیز یکی از شاگردان استانیسلاوسکی بود که بر اساس اصول بازیگری او اصولی نوین را بنیان نهاد. آدلر اعتقاد داشت که مخاطب تئاتر و سینما به سالن نمایش می رود برای اینکه لذت ببرد. وظیفه ی بازیگر نیز دادن لذت به مخاطب خود است. آدلر بر این عقیده است که وقتی کسی حرفه ی بازیگری را انتخاب کرد باید بداند که تمام وجودش صرف این حرفه شود. 

برشت "فاصله گذاری در تئاتر" را بنیان نهاد. او اعتقاد داشت که بازیگر نباید با نقش خود عجین شود و باید بین خود و نقشش فاصله گذاری کند. این اتفاق را باید با مخاطب نیز رعایت کند. یعنی تماشاگر تئاتر برشت باید همواره به یاد داشته باشد که در حال دیدن یک نمایش است که بازیگر در آن ایفای نقش می کند. او نباید با داستان و شخصیت داستان به گونه ای همذات پنداری کند که انگار او را باور کرده است. برشت در تمام مدت سعی می کند که تئاترش چه بازیگر و چه داستان، از برانگیختن احساسات زودگذر اجتناب شود. تئاتر برشت تئاتری انتقادی و تعقل گراست.

استراسبرگ بازیگر و فیلمساز لهستانی تبار آمریکایی بوده است که در سال 1901 متولد شد. او بازیگردانی بسیاری از نقش های ماندگار سینمای جهان از جمله نقش آل پاچینو در پدرخوانده ی 2 را بر عهده داشته است. او شاگردان مشهوری چون مارلون براندو، مرلین مونرو و جانی دپ را تربیت کرده است.
سبک استراسبرگ را سبک "متد" نیز می نامند. او اعتقاد داشت که بازیگر باید احساسات و اندیشه ی نقش را با تمام وجود تصور کند. او تمرینی را برای بازیگر واجب می داند که به تمرین "اتصال به شخصیت" معروف است.

از دیگر سبک های بازیگری مهم سبک یا متد مایزنر است. سنفورد مایزنر بازیگر و مدرس بازیگری آمریکایی بوده است. برخی از شاگردان مایزنر بازیگرانی معروف چون گریگوری پک، رابرت دوال، گریس کلی و دایان کیتون بوده اند.
مایزنر معتقد بود که بازیگر نباید از احساسات کنونی یا تجربه شده ی خودش برای ایفای نقش استفاده کند. بازیگر می بایست بر اساس قصه ی درام و سلوک شخصیت، احساسات جدیدی را تجربه کند و سپس بروز دهد.