علی تجویدی

زنده یاد استاد علی تجویدی ۱۵ آبان ۱۲۹۸ در خیابان ظهیرالاسلام تهران متولد شد و اصالتا اصفهانی بود.
آموختن موسیقی را از کودکی نزد پدرش هادی‌خان تجویدی که در نقاشی از شاگردان طراز اول کمال‌الملک و در موسیقی از شاگردانِ مستعدِ درویش خان بود آغازکرد.
پس از مدتی نزد ظهیرالدینی به فراگیری فلوت پرداخت و از ۱۶ سالگی نزد حسین یاحقی ویولون آموخت و پس از دو سال به درس استاد ابوالحسن صبا راه یافت و به مدت ۸ سال در مکتب او به فراگیری ویولون و سه‌تار مشغول بود و در ضمن مدتی نیز در کلاس درس چند نوازنده ی ویلون کلاسیک با شیوه ی نوازنده گی غربی آشنا شد .

علی تجویدی استاد چیره‌ دست ویولن بود و سال‌ها درهنرستان موسیقی در رشته ویولن تدریس می‌کرد.
همچنین، استادِ هنرمندانی چون هایده و حمیرا نیز بوده‌است.
و با برجسته‌ترین خوانندگان زمان خود همکاری داشت و آهنگ های بسیاری برای هر یک از آنان ساخت، با این حال دورانِ اوجِ شکوفایی، خلاقیت و شهرتِ وی به سال های همکاری اش با زنده یاد بانو دلکش بر می‌گردد. مثلثِ تجویدی، دلکش و معینی کرمانشاهی در سال‌های ۱۳۳۵–۱۳۴۰ را باید خالقِ به یادماندنی‌ترین قطعات در موسیقیِ معاصرِ ایران دانست. جدای قابلیت های حرفه‌ای و تکنیکیِ هر یک از این سه تن در کار خودشان، رابطه ی عمیق عاطفی که در سال های دور میان این سه نفر شکل گرفته بود را باید عاملِ اصلیِ خلقِ چنین آثاری به شمار آورد.
او هم چنین از هنرمندان برجسته ی برنامه گل های رادیو بود.
وی بخشی از آثارِ رضا محجوبی را نواخت که آن آثار ، جادوانه بماند.
علی تجویدی در سال‌های پایانی عمر، بسیار کم کارشده بود و تنها کاری مشترک با علی‌اصغر شاه‌زیدی و تصنیفی با صدای محمدرضا شجریان به مناسبت آغاز به کار ارکستر ملی ایران اجرا کرد.

زنده یاد استاد تجویدی آرشه ی منحصر به فردی داشت که قدرت آرشه و تکنیک برجسته او در به‌کارگیری از ظرائف موسیقی کلاسیک مثل پوزیسیون‌های بالا تا نزدیک خرک و آرشه‌پرانی‌های مخصوص و پزیکاتو (نواختن با سر انگشت بر روی سیم ساز) و استکاتو (نواختن مقطع) تحسین‌برانگیز است.

این هنرمند نام دار که منتخب چهارمین همایش چهره های ماندگار در سال ۱۳۸۳ بود.
در ۸۶ سالگی چشم از جهان فروبست و در قطعه ی هنرمندان بهشت زهرا به خاک سپرده شد.