نتایج جست جو "ادامه" در سایت 100هنر

د پاسی بم .شوهری بر صورت زن 24 ساله خود و کودک دو سال نیمه خود اسید می پاشد .زن بعد از گذشت مدتی فوت میکند ولی کودک به زندگی ادامه می دهد .این تابلو یک سوگواری کوچک برای آنهاست.

مسیر زندگی خودم و بیشتر ادم ها رو نشون بدم و در واقعه تصاویری ک بصورت نمادین توش استفاده کردم در بیشتر زندگی ها هستش مثل خونواده و هنر و خیلی چیز های دیگر منظور از هلال ماه هلالی هستش ک‌توی کار زدم هم توالی زندگی و هم هلال ماه‌.در نظر من'زندگی ما مثل جریان توالی یک دایره هستش ک از یک نقطه آغاز میشود و نقطه ای پایان میابد اما در کار من یک دایره نیمه هستش به دلیل اینکه روی زندگی خودم مثال میزنم از لحاظ اتفاقات و حوادث و هر چیز دیگری در این تابلو دیده میشود کامل اتفاق نیوفتاده و این توالی و اتفاقات و حوادث گزدش کامل نکردن .منظور از اون تصویر سمت چپ بالا ک مردیی را نشان میدهد هم از لحاظ فنی این توی ذهنم بوده ک با خطوط بالای تابلو ک روشن هستن و بیانگر نور وروشنایی هستش در یک حرکت باشه و ادامه اون باشه و هم این فرد در زندگی‌من ب این منظوره ک کسی از بیرون گود زندگی‌من در حال نظاره هست خطوط کمرنگ در جریان اون هلال ک ب سمت بالا و نور میزه ب این منطوره ک زندگیمان منشا دارد و نور و روشنایی ب زندگیمون میتابه.

ر آبادی که آباد است به هارمونی دلنواز چشمانت با تک تک نتهای پیانو. در اتاقی از سه جهت شیشه ای تنها منم و تو و پیانو. نزدیک غروب است و آخرین تلا شهای خورشید از لبه کرکره یک طرف اتاق به درون اتاق میخزد. کفپوشی دو رنگ یکی به رنگ موهای تو قرمز خرمایی که ادامه یافته تا کمرت و هر بار که دستانت به دنبال بمترها و زیرترهاست به زیباترین حالتی روی هم میلغزند و کمی از کمرت آویزان میشوند و هر بار که فورته (قوی) مینوازی قدری بر خود میلرزند دیگری قهوه ای عسلی رنگ دورترین حلقه عنبیه چشمانت، به هنگام ظهر پای برهنه ات آنچنان بر پدال مینشیند که گویی سالها همدستِ پیانوست. قلبم با ریتم انگشتان تو میتپد. من میمیرم و همچنان ضر ب آهنگ انگشتانت در روحم مدام تکرار میشود . . . ((معمار نبض شهر-نشر مایا))

باید صبر کنیم تا این دنیای تلخ، شیرین بودنش را به کاممان بچشاند. باطن تلخم که در چشم به راه شیرین بودن دنیا، روی کاناپه انتظار دراز کشیده است. ما کل وجودمان را صبر کردن به اسارت گرفته، وجودمان از صبر کردن سرچشمه گرفته است. یقین دارم که، انتظار همچون عزرائیل به استخوانم حمله می‌کند، گوشت صبرم را گرفته و با خود میبرد، من میمانم و استخوانی که از شدت دلتنگی صبرش زره، زره میشکند. حضوری همچون، یک عروسک پلاستیکی که بود و نبودم هم فرقی ندارد.. منی بی اثر که حتی از خود سنگ قبری ندارم، روی باطن پلاستیکی ام مینویسم: - دنیا را به کامتان شیرین کنید، این باطن تلخ پر از صبر کردن های نرسیده است.. صدا: علی شیرمحمدی نویسنده: هانیه جوشن گویش: پارسی رسانه: یوفون مدیا تاریخ ضبط: 1403/03/07

دم ؛ تا بشوم جویایش .. تـعقیـب بـکـردمـش بـطـور سـاده ! او رفـت و رسید دمِ درِ مـاشـینـی ؛ راننـده چـو در بـه روی او بگـشـاده بی‌وقفـه سوار گشت و براه افتادند مـن هم عقبـه هـر دو به راه افـتاده رفتنـد و رسیدند به مـکانِ مجهـول تـرمـز زده و در آن محل ایـسـتـاده بر فکـر فـرو رفتـم و شـک و تردیـد دو جـنـس مـخـالـفـی کـنار جـادّه ! کاشف بـعمـل آمد و فـهمیـد انـگار : افـتـاده بـُراده بــغــل ســمـبـاده ..! خـیاط هـوس دوخته کلاه شهوت : آن را ســر قـلّاش جَـلَـب ، بـنْـهــاده اسـباب و وسایـل و بـساط جـنسـی پـهـنـسـت و مـهـیـا شـده و آمـاده ! با کنـدن رخـت فـرا رسیـده وقتـه : آمـیـزش شـهـوانـی نـر بـا مـادّه ..! جاخوردم ازاین صحنه و شرمم‌آمد بی‌شرم و حیایی همه‌را قورت‌ داده برگشتـم و پشت سر هـم لـعن دادم بـر بی‌ پـدر و مـادر پـس افـتـاده .. قـاضی نـروم یکطـرفـه شایـد هـم : بــاشــد پــدر و مــادرشـان آزاده ...