نتایج جست جو "مباد" در سایت 100هنر

چشمم بخشید تا مبادا که فراموش کنم صفت رحمن را از نامش و دو صد شکر و سپاس بفرستم که اگر مصلحت بود و تو را برد و شب و روز مرا یکسان کرد چشمه تا به ابد جاری خون به دو چشمم بخشید باز هم جای شکرش باقیست ..

ایران عباس وفایی

دم ؛ تا بشوم جویایش .. تـعقیـب بـکـردمـش بـطـور سـاده ! او رفـت و رسید دمِ درِ مـاشـینـی ؛ راننـده چـو در بـه روی او بگـشـاده بی‌وقفـه سوار گشت و براه افتادند مـن هم عقبـه هـر دو به راه افـتاده رفتنـد و رسیدند به مـکانِ مجهـول تـرمـز زده و در آن محل ایـسـتـاده بر فکـر فـرو رفتـم و شـک و تردیـد دو جـنـس مـخـالـفـی کـنار جـادّه ! کاشف بـعمـل آمد و فـهمیـد انـگار : افـتـاده بـُراده بــغــل ســمـبـاده ..! خـیاط هـوس دوخته کلاه شهوت : آن را ســر قـلّاش جَـلَـب ، بـنْـهــاده اسـباب و وسایـل و بـساط جـنسـی پـهـنـسـت و مـهـیـا شـده و آمـاده ! با کنـدن رخـت فـرا رسیـده وقتـه : آمـیـزش شـهـوانـی نـر بـا مـادّه ..! جاخوردم ازاین صحنه و شرمم‌آمد بی‌شرم و حیایی همه‌را قورت‌ داده برگشتـم و پشت سر هـم لـعن دادم بـر بی‌ پـدر و مـادر پـس افـتـاده .. قـاضی نـروم یکطـرفـه شایـد هـم : بــاشــد پــدر و مــادرشـان آزاده ...

از سیاووش خویش نباشد عجب بخت ما را معین که گردیم روزی فراموش خویش در این تنگنای غزل پا کشیم از اعماق افکار مخدوش خویش ویا آنکه روزی ز خود بشنویم سخنهای بیگانه با گوش خویش نبینیم جز مرغ شب ، شعله شمع کسی مانده بر گور خاموش خویش فلک شانه خالی نمود از بشر چه بار گرانیم بر دوش خویش چو شمعی به جا مانده از بزم عیش بمیریم روزی در آغوش خویش نبینیم دانیم بر گور خود کسی را بجز شب سیه پوش خویش مبادا چو ما کس در این روزگار سر افکنده طبع خاموش خویش

اد تکنیک: #مینیاتور #مدرن

فظ پلی استر مات