نتایج جست جو "ندا گشت دار" در سایت 100هنر

آن آتش وش چشمت به تن مو سیخ میگردد چه میترسد دلم وقتی که هستم روبروی تو درونت تیز دندانی میان برف پنهان است اگر غفلت کنم میدرّدم یکباره خوی تو ندارم وحشت از گرگ سپید خفته لای برف میان چشم تو دیدم پیام صلح جوی تو زمستان است این دنیا ندارد کلبه ای چون من بیا ای وحشی زیبا که بینم ماه روی تو من عمری در پی تیزی دندان تو میگشتم دلی با عطر خون دارم که دارد آرزوی تو بیا قسمت کنیم احساسهامان را برای هم تو شو سهم دل و دل هم شود سهم گلوی تو چه رازی در دلت داری که چشمت باز میخوابد بخواب آرام چون دیگر منم آن راز گوی تو کنار آتش شومینه و گرمای شهوت زا برای من چه میرقصد سپید تار موی تو #امیدنورانی_فانی

میگذارد. و همین حس براى یک هنر والا بس است. در این اثر زن بودن و ازاد ، و رها بودن به سادگى پیداست... روزها با تو مى ماند... فارق از هر باشد و نباشد وباید و نبایدى ، رها و ازاد... دست هایى که جدا کردنشان و جدا دیدنشان ناممکن است. دستانى بلند قامت و رسا و کشیده ، که اگر خوب نگاهشان کنید ، تشویش و نگرانیشان را حس میکنى . سرگشتگى و سردرگمى شان را . اظطراب شان را . دستان سیقلى و درشت اندام و تیشه خورده ، رو بروى هم و جدا از هم با نگاه هاى تیز و مستقیم به همدیگر ... و رده دیواره هاى عاشقانه اش از جنس چوب ... میگویند ؛ کلون آسمون خدارو میزنم شاید جوابى بیاید اینبار...

د قلمم گوشه ی دفتر غزلِ ناب ندارد همه گویند به انگشتِ اشاره مَگَر این عاشقِ دلسوخته ارباب ندارد تو کجایی گلِ نرگس؟ زِفراقت دلِ من تاب ندارد‏❤️ بیا و ختمِ این شَبماجرا و غصّه و زنجیر کن...

نِ کوه قوی پیکر دو دلجو مهربان با هم دو غمگین قصه گوی غصه های هر دوان با هم خوشا دیگر خوشا عهدِ دو جانِ همزبان با هم دو تنها رهگذر کفتر نوازش های این آن را تسلی بخش تسلی های آن این را نوازشگر خطاب ار هست : خواهر جان جوابش : جانِ خواهر جان بگو با مهربانِ خویش درد و داستانِ خویش نگفتی ، جانِ خواهر ! اینکه خوابیده ست اینجا کیست ستان خفته ست و با دستان فرو پوشانده چشمان را تو پنداری نمی خواهد ببیند روی ما را نیز ، کو را دوست می داریم نگفتی کیست ، باری ، سرگذشتش چیست پریشانی غریب و خسته ، ره گم کرده را ماند شبانی گله اش را گرگها خورده و گرنه تاجری کالاش را دریا فرو برده و شاید عاشقی سرگشته ی کوه و بیابانها سپرده با خیالی دل نه ش از آسودگی ، آرامشی حاصل نه ش از پیمودن دریا و کوه و دشت و دامانها اگر گم کرده راهی بی سرانجامست مرا به ش ، پند و پیغام است در این آفاق من گردیده ام بسیار نماندستم نپیموده به دستی هیچ سویی را نمایم تا کدامین

ره که غیر از تو ندارم جایی تو بکن درد مرا چاره مجدد کعبه "زده ام فالی فریاد رسی می آید" با حروف غم دل با همه ابجد کعبه چه بگویم که خرابم بخدا من امشب کاش امشب به مرادم برساند کعبه "دارد امید دلم تا که غباری ز حرم به دل و هم به سر ما بنشاند کعبه" سرگشته

، زمستان در تابش خورشید می نهد شکوفۀ سرخ ، دختر بهار بر گیسوان می خواهم که وزی ، بر زاغه ها بهار نفوذِ زمستان را ، بر دلها کُنی مَهار بر خِرقۀ سیاه ، بپوشانی رنگ سبز ببارانی از ابرها ، باران عشق و افتخار می خواهم ، گلباران کُنی پستوهای سرد را بپاشی بر زمین ، بذرِ دلهای مرد را می خواهم ، که برگیری دستمالی از حریر کنی پاک از رخساره ، اشک و درد را دیریست دنیای من ، میکند خیالت را آرزو عدالت گوئی گم گشته ، در کفه های ترازو آه مظلوم ندارد توان ، تا رسد بر آسمان حرفی هم هست اگر ، از پول است و زور بازو کی میشکفد گلهای سرخت ، می زند نهالهایت جوانه ؟ کی می کنند پرواز ، پرستوهایت در حیاط خانه ؟ مهرت ای بهار ، کی میکند گذر از کوچه های ما ؟ کی میشوی همدم بوته های خشک ، بی حرف و بهانه ؟ ------------------------- بیا بهار ، بردیا امین افشار