نتایج جست جو "غزل" در سایت 100هنر

شود تکنیک: مرکب روی کاغذ

غزل #مولانایِ_جان دکلمه #شیدا_نامور

ک بخت ۳. خاقانِ هرات=استعاره از رئیس شیران بیشه و شه بانوی نیک بخت ۴. غنچه-قنات=استعاره از دو لب قرمزِ منتهی به دهان ۵. مفتون=دیوانه، شیفته ۶. لمحه=نگاهِ کوتاه ۷. ار=موجز شده ی "اگر" ۸. وجنات=ج وجنه(رخساره، چهره، استعاره از رفتار و حالات) ۹. خَمر=شراب ۱۰. گزنات=جمع گزنه(گیاهی دارای شهد فراوان و گرده ی کم) ۱۱. طره=موی(در اینجا به اجبار وزن "ر" مشدد خوانده نمی شود) ۱۲. بنات=جمع بنت(دختر) (شاهِ بنات=شه بانو، شه زاده، دختری که نسبت به باقی اُناث از درجه و جایگاه بالاتری برخوردار است)

ه_نستعلیق خط و تذهیب 1397 حضوردر #جشنواره پروین اعتصامی 🔹دکتر شفیعی‌کدکنی: «شعر پروین، شعر خِرَد و عاطفه است و نیازی به استعاره‌های تجریدی و تشبیهات عجیب و غریب ندارد. اولین بار که دیوان پروین اعتصامی را در نوجوانی به‌دست آوردم، حالتی داشتم که به هیچ‌وجه قابل توصیف نیست. 📒با چراغ و آینه 🔹ملک‌الشعرای بهار: هرگاه تنها غزل «سفر اشک» از این شاعره شیرین زبان باقی مانده بود، کافی بود که وی را دربارگاه شعر و ادبیات حقیقی جایگاهی علمی و ارجمند بخشد. 📒دیوان پروین اعتصامی/ مقدمه بهار 🔹 سایه: پروین مولاناست که با زبان حافظ و سعدی شعر می‌گوید. 📒پیر پرنیان‌‌اندیش #خوشنویسی #شکسته_نستعلیق #قلم #دوات #مرکب #art #calligraphy #ķalem #tezhib #tezhipsanatı #نشان #ختایی #شعر #شاعر # پروین اعتصامی

جود ندارد ویک اثر ذهنی است😊 ستاره هاشو دوست دارم😍🌟 #ستاره_شب #هنرمند #هنر_دیجیتال

ر اینستاگرام ایشان موجود است سال سرایش ۱۳۶۴

ه ها گفتم و در خواب نشستم به تماشا راز دل را تو بگویی و دلم را بِگُشایی اینک از تاب و قرارم بِسُرا این غزلت را آتش این دل من تازه شود گر بِسُرایی کوچه ها پر شده از زخمه ی سازت به ترنم برده ای ساز دلم را به صدایی و نوایی راه این فاصله با عشق چه پیمودم و آخِر زائر قدسی این کعبه شدم چون تو خدایی آمدی تا که حیاتی بدهی بر دل و روحم دست گرمی برسد بر سر من گر که بیایی هدف از روز و شب و غمزه مهتاب تو بودی شعر هذیان تو شدی چون تو سزاوار ثنایی

ده‌ام چو عقل و جان، از همه دیده‌ها نهان تا سوی جان و دیدگان مشعله نظر برم آمده‌ام که ره زنم، بر سر گنج شه زنم آمده‌ام که زر برم، زر نبرم خبر برم گر شکند دل مرا جان بدهم به دل‌شکن گر ز سرم کله برد، من ز میان کمر برم آن که ز زخم تیر او کوه شکاف می‌کند پیش گشاد تیر او وای اگر سپر برم گفته‌ام آفتاب را گر ببری تو تاب خود تاب تو را چو تب کند، گفت بلی اگر برم آن که ز تاب روی او نور صفا به دل کشد وان که ز جوی حسن او آب سوی جگر برم در هوس خیال او همچو خیال گشته‌ام وز سر رشک نام او نام رخ قمر برم اوست نشسته بر نظر، من به کجا نظر کنم اوست گرفته شهر دل، من به کجا سفر برم این غزلم جواب آن باده که داشت پیش من گفت بخور، نمی‌خوری پیش کس دگر برم **

ت یا از کس دیگریست ازینرو مینویسم ناشناس

هنوز آزارم میدهد