نتایج جست جو "تلخ" در سایت 100هنر

گشتم و گشتم در شهر هیچ کس هیچ کس اینجا به تو مانند نشد

ز دنیا و شر و سورش تذهیب و پاسپارتو شده اجرا با قلم یک سانتیمتر و مرکب

ممنوعه ارزش تلخی روزگار رو داشت؟ نظم هستی را با وسوسه ات تغییر دادی حالا بنگر که ما هر روز از آن ممنوعه گاز میزنیم و در طلب بهشت برین که تو از آن رانده شدی دست و پا میزنیم و ....بگمانم فرو رفتیم ...، فرو رفتیم در منجلاب کبر و خود خواهی که از نطفه تو در عالم هستی به یادگار مانده و من در عجبم ...! در عجبم که چرا در بهشتی که تو از آن رانده شدی درخت ممنوعه بود و چرا اینجا ممنوعه ای نیست تا شاید حوایی پیدا می شد و از آن نوش جان می کرد تا شاید بعد از رانده شدن .... حوایی دیگر... آدمی دیگر...و شاید جهانی بهتر ادنا صفری

ن پنجره می بینم باز نه کسی پنجره را رو به افق باز کند نه شکر کم کند از تلخی این رنج دراز ! من و تو قسمتی از قصه ی این کافه شدیم و تو هر روز گذر می کنی از قهوه ی من این چه رازیست که من ، تلخ ، تو را می نوشم ! تو شدی خواب عمیق شب بی خوابی من. #افشین_مشفقی

لبخند‌ها آواز‌ها زندگی ذره‌ی کاهی‌ست که کوهش کردیم زندگی نام نکویی‌ست که خوارش کردیم زندگی نیست بجز نم نم باران بهار زندگی نیست بجز دیدن یار زندگی نیست بجز عشق بجز حرف محبت به کسی ورنه هر خار و خسی، زندگی کرده بسی زندگی تجربه‌ تلخ فراوان دارد، دو سه تا کوچه و پس کوچه و اندازه‌ یک عمر بیابان دارد ما چه کردیم و چه خواهیم کرد در این فرصت کم!؟

اسمان را در انتهای آوازهایش بی محابا سر بکشد...  هر نیمه شب  کمی مانده به لبهایم از دستهایم می گریزد و باچشم هایی مه آلود  گونه های خیس ماه را  از پشت پنجره ،پاک میکند…! در من پرنده ایست  که شاخه شاخه تنهایی هایم را  نوک می زند … دیوارها از لبخند او پر می شوند  و برگ برگ بر قامت بلند تلخ ام زرد که می خندد دردهایم، یکی  یکی ،بیدار می شوند.. در من پرنده ای ست غمگین که هنوز شعر نشده است…!  . کاظم پارسای

هنوز آزارم میدهد

تناسخ را یافته اند.. پشت باغ سپهسالار بوى چرم میدهد.. گاوها با پوستشان زنده میشوند.. بهارستان بوى قانون میدهد.. مدعیانى که فراموش کار شده اند.. بازار بوى خودش را دارد.. بوى کهنگى.. پاساژهاى شهر بوى پول میدهند.. بوى هرزگى.. شهررى بوى حرم میدهد.. بوى خستگى.. بهشت زهرا بوى مرگ میدهد.. تربتُ..کافور..بوى مردگى.. انقلاب بوى کتاب میدهد.. عطرتلخ سیگار.. بوى روشنفکرى.. لاله زار بوى عجیبى دارد.. بوى آغشته به نور.. میدان بهمن بوى جگر میدهد.. کشتارگاهى که بهمن شد.. حوالى میدان شوش.. بوى خون میاید.. از درون سرنگ.. ترمینال جنوب..بوى اتوبوس.. بوى سفر..بوى هجرت میدهد.. شمیرانُ..بالاى شهر..بوى ادکلن هاى مارک.. بوى املاک گران.. بوى از ما بهتران.. و در آخر میدان آزادى.. بوى فقر میدهد.. واین دو چه به هم مى آیند..

م که ریخته اند در پای چاه زندگی می زند ساز را در دشت پُر می شود در چوپان ، در نی می چکد بر گلبرگهای گل می ریزد خود را در جام ، در می نگاهش نمی چرخد به سویم گوئی شرابش تلخ است بر من فریاد می کشد با خشم می کَند جانم را ، ازتن من همان اشکم در ابر که چون قطره می نالد انواری جدا از مادر که بر دمنها می بارد طبعم آهیست بغض آلود بر کشیده میشوم از خشم چون اشکی در چنگ ظلم ریخته می شوم از چشم این چنین ردای غم تا به کی خواهم دوختن ؟ در دل این جنگل خشک بوته ها ، خواهم سوختن کاش خورشید بتابد گرم بخار سازد درد از وجودم بر کشم لبخند بر رخ ذکر گویمش ، در سجودم کاش مهتاب ببارد بر دشت مرگِ شب را کُند تقدیر تا دل ، طلوع خورشید را بر تنِ سردم کُند تفسیر

تی جنون، حتی ترس. آدمیزاد می تونه اگه بخواد کوهو جا به جا کنه. می توانه آبو خشک کنه. می توانه چرخ و فلک و به هم بریزه. آدمیزاد حکایتی است. می تواند همه جور حکایتی باشه. حکایت شیرین، حکایت تلخ، حکایت زشت... و حکایت پهلوانی. بدن آدمیزاد شکنندس اما هیچ نیرویی توی این دنیا به قدرت نیروی روح انسان نمیرسه، به شرطی که اراده و وقوف داشته باشه

بی تورا به رخم من! تنها! غمگین درسکوتی بی انتها هنوزچشم به در دوخته ام که شاید دروغ باشد رفتنت.

سکوتی به تلخی رفتن تو سکوتی به امتداد نگاه من به دنبال ردپایت سکوتی به اعتبار سپیدی موهایم سکوتی به رنگ دو چشم در انتظارمن انتظار من انتظار من چه کنم که دلم آن روز پر حرف سکوت کرد Prizad

ی اونموقع میتونی ادعا کنی آدم بااحساسی هستی این همون هنره که اگه توی وجودت رخنه کنه میشی هنرمند...!

زرد میشد آفتاب دیدگانم سرد میشد آسمان سینه ام پر درد می شد ناگهان طوفان اندوهی به جانم چنگ میزد اشکهایم همچو باران دامنم را رنگ می زد وه ، چه زیبا بود اگر پاییز بودم وحشی و پر شور و رنگ آمیز بودم شاعری در چشم من می خواند ، شعری آسمانی در کنار قلب عاشق شعله میزد در شرار آتش دردی نهانی نغمه من ... همچو آوای نسیم پر شکسته عطر غم می ریخت بر دلهای خسته پیش رویم چهره تلخ زمستانی جوانی پشت سر آشوب تابستان عشقی ناگهانی سینه ام منزلگه اندوه و درد و بدگمانی کاش چون پاییز بودم ، کاش چون پاییز بودم فروغ فرخزاد

گرد بام و در من بی ثمر می گردی انتظار خبری نیست مرا نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس برو آنجا که تو را منتظرند قاصدک در دل من همه کورند و کرند دست بردار ازین در وطن خویش غریب قاصد تجربه های همه تلخ با دلم می گوید که دروغی تو ، دروغ که فریبی تو. ، فریب قاصدک هان، ولی ... آخر ... ای وای راستی آیا رفتی با باد ؟ با توام ، آی! کجا رفتی ؟ آی راستی آیا جایی خبری هست هنوز ؟ مانده خاکستر گرمی ، جایی ؟ در اجاقی طمع شعله نمی بندم خردک شرری هست هنوز ؟ قاصدک ابرهای همه عالم شب و روز در دلم می گریند

، خالص و زیباست #گل روی چشم زن بیانگر این است که او چیزی جز عشق نمیبیند و اصطلاحا عشق کورش کرده !   شعر هایی که لابلای رنگ های سیاه چسبانده شده احساساتی هستند که از دل تاریکی ها بیرون زده  و گویی سوژه در احساساتش غرق شده و در دنیای زائیده ‌ی ذهن خود، که این هم با حالت دوار، نشان از تداوم این احساس تا مرز سوختن احساساتش پیش میرود (با توجه به سوختگی لبه کاغذ ها )  اما استفاده از رنگ سبز نشان از این دارد که او امنیت خود را در این شرایط می یابد ! که نوعی کنایه به تله ها و طرحواره های روانی‌ست استفاده از رگه های سفید و مشکی نشان از درهم بودن امید و ناامیدی ، تلخی و شیرینی و این قبیل احساسات متناقض در کنار هم است . تصویر زن با #چشم های پوشیده از گل، در اطراف دایره محاطی سبز رنگ که نمادی از چاکراه قلب است نشان از این دارد که کل دنیای وی از چاکراه #قلب وی پیروی میکند که با وجود بودن در محاصره تیرگی ها ، همچنان جوانه زده و میروید !

آنچنانی که فقط خاطره ای خواهدماند.. لحظه ها عریانند. به تن لحظه خود،جامه اندوه مـپوشان هرگز...!! زندگی ذره كاهیست، كه كوهش كردیم، زندگی نام نکویی ست، كه خارش كردیم، زندگی نیست بجز نم نم باران بهار، زندگی نیست بجزدیدن یار زندگی نیست بجزعشق، بجزحرف محبت به كسی، ورنه هرخاروخسی، زندگی كرده بسی، زندگی تجربه تلخ فراوان دارد دو سه تا كوچه وپس كوچه واندازه یك عمر بیابان دارد. ما چه کردیم و چه خواهیم کرد؟ در این فرصت کم ... سهراب سپهری

سال : ۱۴۰۰ توضیحات اثر : در تمامى شهرهاى دنيا، اماكن و خيابان هايى هستند كه موجب اعتبار آن شهر شده و ارزش باستان شناسى و تاريخى و هنرى دارند. اما فارغ از نگاه معمارى و گذر از اين ميراث ملموس و با پرداختن به موضوع " انسان و محيط" تماميت شهر، داراى ارزش مى شود. آنجا كه تمامى اتفاقات تلخ و شيرين، اولين و آخرين نگاه ها، قرار ها و ديدار ها در سال ها و فصل هاى بى شمار، تبديل به خاطراتى شده اند كه در تصرف حافظه ى كوچه ها و خيابان ها مانده اند. "ساغر مشيرى امين" هنرمندى است كه در اين مجموعه آثارش به روابط انسانى مى پردازد و با انتخاب اشعار حافظ كه با خطوطى مبهم بر روى نقشه هايى از شهرهاى ايران و جهان نوشته شده اند، تفال به كوچه هايى زده است كه راوى غم و شادى انسان ها هستند. نگاه او در آثارش، دعوتى است هميشگى به تامل و جستجوى خاطرات و يافتن تكه هاى گمشده خود و هم نوعانمان در عبور از كوچه ها و خيابان ها...

باید صبر کنیم تا این دنیای تلخ، شیرین بودنش را به کاممان بچشاند. باطن تلخم که در چشم به راه شیرین بودن دنیا، روی کاناپه انتظار دراز کشیده است. ما کل وجودمان را صبر کردن به اسارت گرفته، وجودمان از صبر کردن سرچشمه گرفته است. یقین دارم که، انتظار همچون عزرائیل به استخوانم حمله می‌کند، گوشت صبرم را گرفته و با خود میبرد، من میمانم و استخوانی که از شدت دلتنگی صبرش زره، زره میشکند. حضوری همچون، یک عروسک پلاستیکی که بود و نبودم هم فرقی ندارد.. منی بی اثر که حتی از خود سنگ قبری ندارم، روی باطن پلاستیکی ام مینویسم: - دنیا را به کامتان شیرین کنید، این باطن تلخ پر از صبر کردن های نرسیده است.. صدا: علی شیرمحمدی نویسنده: هانیه جوشن گویش: پارسی رسانه: یوفون مدیا تاریخ ضبط: 1403/03/07